KURU'LUŞ

         Son günlerde ciğerlerimiz dağlandı. Milletçe üzüldük giden kınalı kuzulara. Giderken kınalı kuzuların evlerine ateş düştü. Yürek burkan hüzünlü hikâyeler bıraktılar geriye. Bizler böyle üzülürken anne, baba ve kardeşler ne yapsın? Yine de vatan için, mukaddesat için Allah için "Vatan sağolsun”diyebiliyorlar. İnanç işte bu olsa gerek. Vatan ve evlat arasında kalan ana-babaların teslimiyetini bir düşünün. Kolay değil çok zor. Empati yaptığınızda ancak acıyı bir nebze olsun belki hissedebilirsiniz. Coğrafyamızın kaderi mi yoksa ülkemizin kaderi mi onu bilmem. Ama acı çok büyük. Ne desek boş. Kınalı kuzular derken anlamışsınızdır kurbanlık kuzulardan bahsetmediğimi. Arif olan anlar. Anadolu’muzda güzel bir gelenek var bilirsiniz. Askere gönderilen evlatlarına kına yakılır. Niçin? Bizim geleneklerimize göre 3 şeye kına yakarlar: Gelinlik kıza, gitsin ailesine çocuklarına kurban olsun diye, kurbanlık koça, Allah'a kurban olsun diye, askere giden yiğitlerimiz...

          Öyle bir geçer zaman ki, her şey dediğim gibi aynen olmuş, geçmesin istersin seneler olunca mazi. Cevap bulamazsın sorulara, yiğitlikde var bu başta. Nasıl acımasız geçiyor seneler olduğu yerde, sanma kara yazıldı kaderin senin, insanın hep kaderi böyle. Öyle bir geçer zaman ki dediğim gibi aynıyla vaki.          Evet, dostlar yazımın başlığı ve şarkı sözlerini okuyunca belki de hemen müziğin ritmine kapılmışsınızdır. Söz ve müzik anlamlı. Söz ve müziği Erkin Koray ait bir parçadan yola çıktık. Nereye kadar gideriz bakalım geçen zamanda bilmem ama bir yolculuk yapalım.          İ nsanoğlu işte çocukken hep büyümek ister, belirli bir yaştan sonra ise başka bir şarkı sözünde olduğu gibi "Ah bir çocuk olsaydım. Parklarda oynasaydım”der. Bu döngü içinde gelir geçer ömür dediğin zaman dilimi. Çocuklar hep büyük yaşlara özenirken, orta kuşak ve sonrası hep eskiye özlem duyar. Gençliğini ve kayb...

           Öyle insanlar vardır ki, hayattayken nasıl seviliyorsa öldükten sonra da öyle hayırla yâd edilir. İyi insan olmak zordur. Belki de geride bırakılabilecek en güzel miras iyi insan olmaktır. Bugün varsak yarın yokuz. Hayat bu işte su misali akıp gidiyor. Hep ömür dediğimiz sermayeden yiyoruz. Vakit saat geldi mi ne bir dakika ileri ne bir dakika geri. Her şey takdiri ilahi.       Bu hafta da böyle gönlü güzel bir insandan bahsetmek istedim. Allah rahmet eylesin. Pandemide kaybettik Ali Rıza amcayı. Nereden aklıma geldi bilmiyorum ama hatırladıysam maden hayırla yâd edelim istedim. Başlığımdan anlaşılacağı üzere mahallede ve köyde çoğunun amcasıydı. Amca unvanı yapışmış üstüne vefat edene kadar hiç çıkmadı. Civar köylülerin bile Ali Rıza amcasıydı. Kimine göre Zeybek Ali Rıza, kimine göre soyadıyla müsemma Zeybekoğlu. Benim içinse babamın sağdıcı. Her karşılaşmamız da hep Mehmet sağdıcımın oğlu diye hitap ederdi. Akraba...

            Geçtiğimiz günlerden bir gün sosyal medyada hesabıma bir mesaj düşmüş. Baktım gönderen bizim Fatih Çoban. Şöyle bir göz gezdirdim. Uzun uzun köyümüzün camiisiyle ilgili bir yazı paylaştı benimle. Şu an hayatta bulunan ihtiyarlardan topladığı tarihi bilgiler ışığında bir yazı yazmamı istedi. Fatih kim diyebilirsiniz. Hacıahmet Köylü olanlar tanır. Son dönemde köyümüzün yetiştirdiği öğretmenlerden biri olarak tarihi baya bir bilgi toplamış. Benimle paylaştığı bilgiler köyümüzde ilgili olunca daha çok dikkatimi çekti. Anında ve  severek okudum. Önce şöyle bir düşündüm acaba yazabilir miyim diye. Sonra başladım yazmaya. Konu bana çok cazip geldi. Küçük de olsa tarihe ben de not düşmüş olacağım. Sonuçta doğup büyüdüğüm topraklar, ata yudum baba ocağım. Dolayısıyla köyümüzün camiisiyle ilgili önce bildiklerimi sonra Fatih kardeşimin verdiği bilgilerle harmanlayıp toparlamaya çalıştım.        Şimdi gelelim geçmişten ...